Arnold Schönberg ontketende de atonale revolutie met zijn nieuwe twaalftoonsmuziek. Maar eigenlijk was het een evolutie die zich stapsgewijs voltrok, en waarin Schönbergs werken de ontwikkelingen markeren.

Het poëtische ‘Pierrot Lunaire’ is een atonale liederencyclus, waarin de zogenaamde ‘Sprechgesang’ regelrecht uit het Berlijnse cabaret ontleend is. Maar ondanks de nieuwe vrijheid van de atonaliteit gebruikt Schönberg tal van klassieke vormen die, in combinatie met de evocatieve gedichten van Albert Giraud, het geheel tot een intrigerende lofzang op de maan smeden.